Ustalenie wartości kapitału początkowego (sprawa przeciwko ZUS)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu uwzględnienia przy ustaleniu wartości kapitału początkowego zatrudnienia w wymiarze ok. 1 roku z uwagi na wątpliwości co do przedłożonego duplikatu świadectwa pracy oraz braku zaewidencjonowanego na kontach ZUS faktu odprowadzenia składek na ubezpieczenie społeczne przez pracodawcę (sprawa dotyczyła zatrudnienia na przełomie 1989 i 1990 r.).
Na skutek odwołania i przeprowadzonego postępowania dowodowego udało się wykazać ponad wszelką wątpliwość, iż ubezpieczony był faktycznie zatrudniony na podstawie umowy o pracę.
W związku z powyższym Sąd Okręgowy w Olsztynie zmienił decyzję organu rentowego i zobowiązał ZUS do ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego ubezpieczonego przy uwzględnieniu do okresów składkowych ww. okresu zatrudnienia.
Na skutek ponownego przeliczenia wartość miesięcznego świadczenia emertytalnego wzrosła o ok. 150 złotych.
Sprawa prowadzona przed Sądem Okręgowym w Olsztynie (sygn. akt: IV U 42/23) przez Marcin Ignatowski
Wyrok prawomocny (ZUS nie złożył apelacji).

Uznane roszczenie uzupełniające od pracodawcy za wypadek przy pracy!!!

Powód był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na okres próby na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego. W ramach czynności zawodowych podczas przygotowania naczepy samochodu ciężarowego do załadunku zaszła konieczność otwarcia dachu naczepy. Powód rozpoczął czynności rozsuwania dachu w trakcie którego doszło do zacięcia mechanizmu szynowego rozsuwającego dach. W związku z powyższym powód zmuszony był do użycia większej siły w celu otworzenia dachu. W wyniku szarpnięcia powód poczuł silny ból w lewym kolanie.
W związku z wypadkiem powód został przewieziony do szpitala gdzie stwierdzono uraz kolana lewego i przeprowadzono operację. Powoda zaopatrzono operacyjnie za pomocą drutu szpikowego. Następnie powód przechodził rehabilitację oraz dwa zabiegi operacyjne związane z usunięcie ww. drutu, a następnie zabieg artroskopii.
Wypadek, jakiego doznał powód został zakwalifikowany jako wypadek przy pracy. U powoda ustalono 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu i przyznano odszkodowanie z tzw. ustawy wypadkowej. Ponadto powód otrzymał świadczenie z dodatkowego grupowego ubezpieczenia zgodnie z decyzją PZU S.A.
W toku niniejszego procesu, udało się uzyskać dla klienta dodatkowo jako roszczenia uzupełniające od pracodawcy 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, zwrot kosztów leczenia oraz odszkodowanie za koszty opieki osoby trzeciej
Odpowiedzialność pozwanego pracodawcy została uznana w świetle regulacji art. 435 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Przepis art. 435 k.c. wprowadza tak zwaną rozszerzoną odpowiedzialność przedsiębiorstw lub zakładów wprowadzanych w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) na zasadzie ryzyka, jednakże odpowiedzialność ta istnieje pod warunkiem, że szkoda pozostaje w normalnym związku przyczynowym z ruchem przedsiębiorstwa (art. 361 k.c.).
Sprawa prowadzona przed Sądem Rejonowym w Ostródzie (sygn. akt: IV P 175/21).
Wyrok prawomocny (pozwany nie złożył apelacji).

Sprawę prowadził Marcin Ignatowski

Deutsche Bank Polska Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie bez wynagrodzenia za korzystanie z kapitału!!!

Dokonując analizy zasadności tego roszczenia Sąd Okręgowy w Olsztynie podkreślił, że ratio legis przepisu art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG jest zniechęcający skutek wywierany na przedsiębiorców, którzy winni być zniechęcani do stosowania niedozwolonych klauzul umownych, zaś wyeliminowanie rzeczonego skutku powodowałoby, że nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to interes przedsiębiorców zostanie zagwarantowany. Tymczasem w ocenie Sądu zasądzenie na rzecz banku wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału penalizowałoby w istocie nie bank, lecz kredytobiorcę, zachęcając przedsiębiorcę do wprowadzania abuzywnych postanowień w kolejnych, proponowanych przez siebie konsumentom umowach.
Wyrok nie jest prawomocny – I C 52/23 Sąd Okręgowy w Olsztynie.

Sprawę prowadziła Ania Ignatowska.

Sądowy bój za zadośćuczynienie za upadek na oblodzonym chodniku.

Powód, wracając z piekarni, w godzinach rannych, poślizgnął się na oblodzonym chodniku, którego powierzchnia nie była posypana ani piaskiem, ani solą. Odpowiedzialnym za utrzymanie porządku na tym terenie byli użytkownicy wieczyści gruntu, którzy prowadzą działalność gospodarczą w branży handlowej. W związku ze zdarzeniem powód przewieziony został do placówki szpitalnej, gdzie po wdrożeniu niezbędnej diagnostyki zastosowano wobec niego leczenie operacyjne. Następnie poddawany był rehabilitacji. W konsekwencji zdarzenia powód zmuszony był korzystać z pomocy osób trzecich (siostra) przy czynnościach dnia codziennego, jak ubieranie się, przygotowywanie posiłków, robienie zakupów itp. Poniósł także koszty leczenia w postaci zakupu kuli ortopedycznej, konsultacji chirurgicznych oraz leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. W wyniku zdarzenia powód doznał
trwałego uszczerbku na zdrowiu w wymiarze 12%.
Na rzecz klienta udało się uzyskać zadośćuczynienie w kwocie 25.000 złotych, zwrot kosztów opieki osoby trzeciej, jak również odszkodowanie za zwrot kosztów leczenia.
Sprawa prowadzona przed Sądem Rejonowym w Olsztynie (sygn. akt: I C 764/22). Wyrok prawomocny (pozwany nie złożył apelacji).
Sprawę prowadził Marcin Ignatowski

„Odfrankowanie” kredytu

Sąd Najwyższy (I CSK 4579/22) nie przyjmuje do rozpoznania skargi kasacyjnej Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu od wyroku Sąd Okręgowego w Olsztynie IX Ca 152/22, w którym Sąd dokonał tzw. „odfrankowania” kredytu.
Pomimo kilkuletniego już prowadzenia spraw dot. klauzul abuzywnych w umowach kredytów waloryzowanych do waluty wymiennej to pierwsza sprawa prowadzona przez Kancelaria Radców Prawnych Ignatowscy.pl, która znalazła swoje ostateczne rozstrzygnięcie w Sądzie Najwyższym.
Pozwolę sobie na zacytowanie SSN Kamila Zaradkiewicza.
„Z kolei wskazanie różnych stanowisk prezentowanych w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie stanowi o istnieniu rozbieżności, które uzasadniają przyjęcie skargi do rozpoznania, bowiem nie jest bezpośrednia funkcją instytucji skargi kasacyjnej doprowadzenie do eliminacji ewentualnych rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, lecz w sprawach prowadzonych przez sądy powszechne. Skarga kasacyjna nie służy bowiem ujednoliceniu praktyki orzeczniczej i wykładni dokonywanej przez Sąd Najwyższy, lecz wyjaśnieniu kierunku wykładni w orzecznictwie sądów powszechnych, co wynika z roli i ustrojowej pozycji Sądu Najwyższego oraz instrumentów, jakimi w tym zakresie dysponuje. Natomiast ewentualne rozbieżności w orzecznictwie samego Sądu Najwyższego nie tylko nie mogą stanowić podstawy uznania zasadności zarzutów skargi kasacyjnej, ale wręcz przeciwnie potwierdzają istnienie ram dopuszczalnej wykładni prawa przez sądy, o ile stanowisko Sądu Najwyższego nie znalazło jednoznacznego wyrazu w uchwale mającej moc zasady prawnej (w szczególności pełnego składu SN lub Izby), która jakkolwiek wiąże składy SN, to jednak niewątpliwie oddziałuje również na ocenę prawidłowości orzecznictwa innych sądów, nad którymi SN sprawuje nadzór orzeczniczy”.
Dalsza treść uzasadnienie pozwala na przyjęcie, że Sąd Najwyższy nie opowie się (definitywnie), czy to po stronie nieważności umów waloryzowanych do CHF, czy ich tzw. ofrankowywaniem pozostawiając ocenę, czy „czy umowa może dalej obowiązywać bez takiego warunku”, sądom powszechnym.

Zadośćuczynienie za uszkodzenie zęba – ciało obce w kanapce z „fast-fooda”

Klientka poprosiła męża o kupno w jednej z międzynarodowych restauracji typu fast-food popularnej kanapki. Mąż przywiózł zamówione jedzenie do domu i odjechał.
Klientka, będąc sama w domu z małym dzieckiem, rozpoczęła posiłek i w jego trakcie poczuła silny ból zęba i zaczęła się dławić. Własnym staraniem udało jej się wydobyć z gardła ciało obce – metalową śrubkę (kilkucentymetrową), która tkwiła w kanapce.
Po prywatnej wizycie w gabinecie stomatologicznym okazało się, iż ząb jest pęknięty i musi zostać usunięty. Tego rodzaju procedury nie są refundowane przez NFZ.
Ubezpieczyciel restauracji odmówił wypłaty jakichkolwiek roszczeń.
Postępowanie sądowe przyznało rację naszej klientce. Opinia biegłego z zakresu stomatologii potwierdziła uszkodzenie zęba, jak również przewidywane koszty leczenia.
Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2022 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie zasądził na rzecz klientki całą dochodzoną kwotę, na którą składało się zadośćuczynienie za krzywdę oraz koszty leczenia.
Sprawę prowadził Marcin Ignatowski

Odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu poniesiony w wyniku upadku na chodniku

Klientka na skutek upadku na oblodzonym i nieodśnieżonym chodniku doznała licznych obrażeń, w tym złamania nadgarstka powikłanego powstaniem objawów zespołu Sudeka, czyli powikłaniem pourazowym objawiającym się postępującym zanikiem mięśni i kości, bólem i obrzękiem kończyny, zaburzeniami krążenia w jej obrębie i zmianami troficznymi skóry. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel wypłacił niewielką kwotę (6.000 zł).
Propozycja polubownego zakończenia sprawy polegała na dopłacie kwoty 2.000 złotych. Po złożoneniu pozwu ubezpieczyciel z własnej inicjatywy podjął rozmowy polubowne, zakończone zawarcie ugody pozasądowej, w ramach której klientka otrzymała dodatkowo 18.000 złotych zadośćuczynienia oraz 2.000 złotych tytułem odszkodowania za koszty opieku osoby trzeciej /męża/, a także zwrot całości kosztów procesu.
Sprawa zakończona przed pierwszym terminem rozprawy.
Warto walczyć o słuszne odszkodowanie w ramach postępowania sądowego, gdyż na etapie likwidacji szkody, ubezpieczyciele bardzo często zaniżają należne poszkodowanym kwoty.

Sprawę prowadził Marcin Ignatowski

Wyroki w sprawach „frankowych”

Dzień dobry,
z satysfakcją informujemy, że przełom roku w Kancelarii Kancelaria Radców Prawnych Ignatowscy.pl był bardzo pracowity.
Zapadło w sprawach naszych klientów kilka wyroków w sprawach tzw. kredytów waloryzowanych do CHF:
– wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 02 grudnia 2021 r. w sprawie I C 168/21p/ko PKO BP – umowa nieważna,
– wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 14 stycznia 2022 r. w sprawie I C 988/21p/ko PKO BP – umowa nieważna,
– wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 14 stycznia 2022 r. w sprawie I C 953/21p/ko PKO BP – umowa nieważna,
– wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 16 grudnia 2021 r. w sprawie I C 318/21 p/ko PKO BP – umowa nieważna,
– wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 02 grudnia 2021 r. w sprawie sygn. akt XXIV C 536/18 p/ko Bank Millennium – umowa nieważna,
– wyrok Sądu Rejonowego w Bartoszycach z dnia 08 grudnia 2021 r. w sprawie sygn. akt I C 368/20 p/ko Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu – zasądzono nadpłatę oraz ustalono bezskuteczność zakwestionowanych postanowień umowy.
Orzeczenia są nieprawomocne.

Niestety… na uchwałę przyjdzie nam jeszcze poczekać…

W związku z trwającą hospitalizacją Pierwszego Prezesa SN, Zarządzeniem nr 31/2021 z dnia 17 marca 2021 r. termin posiedzenia całego składu Izby Cywilnej w sprawie z wniosku Pierwszego Prezesa SN o rozstrzygnięcie zagadnień prawnych dotyczących tematyki kredytów denominowanych i indeksowanych w walutach obcych (sygn. akt III CZP 11/21) został zmieniony z dnia 25 marca 2021 r. na dzień 13 kwietnia 2021 r.

Jednocześnie informujemy, że czynności w sprawie III CZP 11/21 podejmowane są sprawnie i terminowo. W ubiegłym tygodniu do sędziów została wysłana notatka Biura Studiów i Analiz SN, jak również referat sędziego sprawozdawcy.

Prawomocne odfrankowanie

W dniu 11 marca 2021 r. przed Sądem Okręgowym w Olsztynie zapadł prawomocny wyrok w sprawie umowy kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego.
Sąd drugiej instancji rozpoznawał apelację banku od wyroku opisanego przez mnie w poście z dnia 06.11.2020 r.
Sąd Okręgowy uznał, że umowa zawiera postanowienia abuzywne, ale można ją dalej wykonywać jako umowę kredytu w złotych polskich z oprocentowaniem LIBOR 3M, czyli zgodnie z żądaniem pozwu.
Sprawę prowadziła r. pr. Ania Ignatowska